Günther Prien
De laatste groet
In een typische poging om de beste duitse soldaten tijdens de tweede wereldoorlog te lokken, probeerde admiraal Dönitz, Prien over te halen bij de onderzeeboot opleiding te gaan. Maar de man, geliefd bij zijn volk als de kampioen van de vloot, weigerde. Hij keerde liever terug naar het gevaar van de koude noord atlantische oceaan. Bijgekomen na een zeer aangename rustperiode, met zijn boot gerenoveerd, vaarde Prien op 20 februari 1941 uit op zijn tiende patrouille.
Links: Günther Prien voor zijn vertrek van wat de laatste missie van de U-47 zou worden. De sporen van 9 harde patrouilles zijn duidelijk af telezen van zijn gezicht. Rechts: Prien staand op de commando toren.
Onderweg naar de westkust van Ierland, kwam de U-47, op 25 februari, konvooi OB-290 tegen. Als reactie op Priens verslag, stuurde Dönitz versterkingen. Toen die echter niet op tijd aankwamen, besloot de kapitein van de U-47 het konvooi op eigen houtje aan te vallen. Het eerste slachtoffer was het Belgische vrachtschip Kosongo, welke werd getroffen door een torpedo. Dit was vlak na middernacht op de 26e februari. Kort hierna werd de Engelse tanker Diala getroffen. Het 8.100 ton zware schip werd zwaar beschadigd. Binnen het uur had Prien zijn buizen herladen en was onderweg om zijn tweede en derde claim te leggen op het Zweedse vrachtschip M/S Rydboholm en het Noorse vrachtschip Borglund.
De sleutelrol van de U-47 in de slachting van konvooi OB-290 was hiermee niet beeindigd. Door als baken te fungeren, leidde de boot de gevaarlijke Condor bommenwerpers naar de optocht van langzaam varende schepen. In een gezamenlijk luchtaanval bracht een squadron van zes Condors zeven van de handelsschepen to zinken en beschadigde een achtste. Op 28 februari kwam de U-47 een achterblijver uit het getroffen konvooi tegen. Het Britse stoomschip Holmelea, welke snel werd aangevallen met het 88mm geschut. Dit stoomschip was het vierde slachtoffer op de tiende patrouille van de U-47 en het dertigste sinds het begin van de oorlog. De volgende dag zou nog beter worden toen Prien het bericht ontving dat hij was gepromoveerde tot Korvettenkapitän.
De U-47 wordt vermist
De U-47 zou een week moeten wachten op zijn volgende ontmoeting. Op 7 maart kwam het de 20.638 ton zware Britse walvisvaarder Terje Viken tegen. Deze maakte deel uit van het uitgaande konvooi OB-293. Twee torpedos werden afgevuurd. Beide troffen doel. Echter niet lang na deze aanval zat Prien tussen een groep van ten minste vier vijandelijke torpedojagers, waaronder de Wolverine onder bevel van commandant James Rowland.
Sinds deze aanval werd geen bericht meer ontvangen van de U-47. Sinds dit incident, wat het begin van een zwarte periode voor de onderzeeboot vloot zou worden, werd Prien als vermist beschouwd nadat hij zich niet meer gemeld had bij de opperbevelhebber van de onderzeebootvloot. De autoriteiten in Duitsland waren zeer geschokt. Slechts tien dagen later, verdwenen twee van Priens mede kampioenen ook van de aardbodem: Joachim Schepke en de U-100 verdwenen in de koude noord Atlantische oceaan en Otto Kretschmer en zijn bemanning van de U-99 werden gevangen genomen door de Britten. Admiraal Dönitz was zeer geschokt door het verlies van drie van zijn beste bemanningen. Propaganda minister Josef Goebbels wilde het verlies geheim houden voor het publiek om te voorkomen dat het moreel in zou zakken. Zich van deze doofpot bewust, dropten de geallieerden pamfletten boven Duitsland met de volgende tekst:
Schepke - Kretschmer - Prien. Wat is er geworden van deze drie officieren, de beroemdste Duitse onderzeeboot commandanten, de enigen die door Hitler zijn beloond met de eikenbladeren voor hun ridderkruis? Schepke is dood. Het Duitse opperbevel moest dit bevestigen. Kretschmer zit gevangen. Het Duitse opperbevel moest dit bevestigen. En Prien? Wie heeft er recentelijk nog iets van hem vernomen? Wat heeft het Duitse opperbevel te zeggen over Prien? Waar is Prien?
Zoals vele andere kampioenen tijdens de oorlog, is de vernietiging van de U-47 lange tijd onderwerp van discussie geweest onder marine historici. Van alle scenarios die zijn geopperd, is de meest waarschijnlijke die dat de onderzeeer door de Wolverine en een andere torpedojager, Verity, is aangevallen met dieptebommen. Er is echter nooit direct bewijs geleverd om dit te bevestigen. Andere, even waarschijnlijke verklaringen, zijn fouten door de bemanning, stucturele schade aan de boot, of het geraakt zijn door een afgedwaalde torpedo, wellicht een van zijn eigen. In het licht van de oorlog maakt dit allemaal echter niet veel uit. Feit is dat Kapitein-Luitenant Prien zich na 7 maart niet meer heeft gemeld bij het hoofdkwartier en dat de U-47 noch de bemanning ooit zijn weergezien.
De Britse torpedojager HMS Wolverine, die officieel claimde op 7 maart 1941 de U-47 tot zinken te hebben gebracht ten westen van de Ierse kust.
Het verlies van Prien en zijn mede onderzeeboot kampioenen luidde het begin van het einde in voor de Duitse onderzeeboot vloot. Hoewel er meer kampioenen op zouden staan tijdens de rest van de oorlog, bereikte niemand meer de hoge standaards gezet door de eerste groep; het kloppende hart was uit de vloor van Dönitz gerukt en halverwege 1941 hadden de geallieerden de overhand in de noordelijke Atlatische oceaan, een situatie die niet meer zou veranderen.
